Schenkingen die als voorschot op erfenis aan erfgenamen (in de praktijk vooral kinderen) worden gedaan, dienen in principe door die kinderen te worden “ingebracht” bij het overlijden van de schenker. Schenkingen die buiten paart aan erfgenamen (in de praktijk vooral kinderen) of die aan derden worden gedaan, moeten worden aangerekend op het beschikbaar deel en kunnen worden “ingekort” wanneer ze dit beschikbaar deel overschrijden. Aldus het Belgisch Burgerlijk Wetboek.
Voor de begunstiging om niet via levensverzekering geldt echter een afwijkend regime. Art. 124 van de landverzekeringsovereenkomstenwet van 1992 (WLVO) bepaalt immers dat in geval van overlijden van de verzekeringsnemer de premies die hij heeft betaald, niet aan inbreng of inkorting onderworpen zijn, behalve voor zover het betaalde kennelijk buiten verhouding staat tot zijn vermogenstoestand, in welk geval de inbreng of de inkorting het bedrag van de opeisbare prestaties niet mag overschrijden.
Deze afwijkende regeling werd de laatste jaren herhaaldelijk gebruikt om de reservataire aanspraken van kinderen uit te hollen. Het Grondwettelijk Hof heeft art. 124 WLVO dan ook om die reden strijdig met de art. 10 en 11 van de Grondwet verklaard.
De wetgever grijpt nu in door te bepalen dat in geval van overlijden van de verzekeringsnemer de verzekeringsprestatie, overeenkomstig het Belgisch Burgerlijk Wetboek, is onderworpen aan inkorting en, voor zover de verzekeringsnemer dit uitdrukkelijk heeft bedongen, aan de inbreng.
Dit betekent enerzijds dat op de prestatie uit een verzekering de gemeenrechtelijke regels inzake inbreng en inkorting van toepassing zijn, en anderzijds dat een dergelijke prestatie vermoed wordt gedaan te zijn buiten paart. Wil men de gelijkheid tussen de kinderen (bv. het begunstigde kind en het niet begunstigde kind) niet verbreken en wil men het beschikbaar deel vrijhouden, dan is het belangrijk bij het afsluiten van de polis te bepalen dat de prestatie aan inbreng zal worden onderworpen.
hits=2= / id=1478=