Het omvangrijke papierwerk is achter de rug. Op 13 september werden zeven overtuigende beroepsschriften bij de Amsterdamse rechtbank gedeponeerd – drie tegen College voor Zorgverzekeringen (CVZ) en vier tegen Sociale Verzekeringsbank (SVB). Twee van de beroepsschriften zijn zowel tegen CVZ als SVB gericht. Er zijn twee gevallen bij van mensen die onlangs de pensioenleeftijd bereikten.
Spoedeisend
Tegen CVZ werd door velen bezwaar aangetekend tegen de door CVZ opgelegde verplichting om formulier 121 in te dienen en zich aan te melden bij een Belgische mutualiteit. CVZ verklaarde het bezwaar ‘niet-ontvankelijk’. Bovendien werd bezwaar gemaakt tegen een ‘voorlopige afrekening’ van CVZ, waarbij velen werden gesommeerd bij te betalen omdat in 2006 te weinig ‘bijdragen’ van het (bedrijfs-) pensioen afgetrokken zouden zijn door de pensioenfondsen en in opdracht van CVZ. Ook dit bezwaar werd afgewezen. Tegen beide afwijzingen is nu bij de Rechtbank beroep aangetekend.
Tegen SVB werd door velen bezwaar aangetekend omdat er op de AOW uitkeringen buitenlandbijdragen werden ingehouden. Tegen de afwijzende ‘beschikking op bezwaar’ werd eveneens beroep aangetekend bij de Rechtbank. In alle gevallen gaat het om proefprocedures aan de hand van de genoemde zeven beroepsschriften. Dat betekent dat de uitspraken van de rechter zullen gelden voor alle getroffen gepensioneerden.
De rechtbank blijkt overigens overstelpt te zijn met beroepsschriften, vooral tegen de niet-ontvankelijk verklaring van CVZ.
Het verzoek om versnelde behandeling werd door de rechter ingewilligd. Hij bepaalt
zelf de duur van de ‘verkorte termijn’. Bij de Raad van State bleek dat vier maanden te zijn (indiening 18 september – zitting op 19 december 2006). Hoe lang het vervolgens zal duren tot een uitspraak volgt, staat evenmin vast. Het adagium blijft: geduld oefenen en dóórzetten.
De politiek
In voorjaar en zomer is door het stichtingsbestuur hard gewerkt aan contacten. Er is nu een goed contact met de Tweede Kamer; er wordt althans geluisterd naar onze klachten en suggesties. Dit is van belang omdat er in het najaar een zitting over de zorgwet komt, alwaar de minister een masterplan zal voorleggen. De minister vermeldt groepen in Nederland die klachten hebben. De groep van 100.000 gepensioneerden buiten Nederland wordt in de opsomming achteloos vergeten. In Den Haag houdt de wereld blijkbaar nog steeds op bij Roosendaal.
Toch moet er een opening gemaakt kunnen worden. Immers, op 14 mei schreef de minister een brief aan de kamer en daarin staat onder andere:
‘Het belang en de keuzevrijheid van patiënten staan centraal. Maar niet onvoorwaardelijk. Uitzonderingen zijn mogelijk, bijvoorbeeld indien blijkt dat het bestaan van grensoverschrijdende zorg een risico oplevert voor de financiële houdbaarheid van het systeem als geheel. Solidariteit is en blijft een kernbegrip bij het vormgeven van gezondheidszorgbeleid, ook in Europese context. Dat is de uitdaging waarvoor wij in Europa staan…..etc.’ .
‘Keuzevrijheid’ en ‘solidariteit”
Als de minister deze beginselen eens toepaste op die 100.000 vergeten medeburgers! ‘Keuzevrijheid’ is hen ontnomen, zo ook solidariteit. Een brief van een verzekeraar aan een pensioentrekkende meldt achteloos dat de solidariteit nu tot het verleden behoort. Een citaat:
‘Er was …voorheen sprake van een solidariteitsheffing onder ‘jongeren’ waardoor de premie voor ‘ouderen’ (via een wettelijke maatregel) kunstmatig laag gehouden kon worden. Vanaf 1 januari jongsleden moeten ouderen zelf een dekkende premie gaan betalen.’ (augustus 2006)
Kortom, u heeft vroeger jaren teveel betaald, daar wordt een streep door gezet. Waar bleef het kapitaal – juridisch ‘verkregen rechten’ – door deze pensioentrekkende in circa dertig jaren ‘solidariteitsheffing’ verzameld? U mag raden. Een ‘wettelijke maatregel’ maakte daaraan een einde door een eenzijdige opzegging van verzekeringscontracten mogelijk te maken. Niet alleen de 40.000 particulierverzekerden werden gedupeerd, ook de ex-ziekenfondspatiënten zijn zeer benadeeld. De verzekeraars reageerden tot nu toe niet op een brief van het bestuur.
‘Financiële houdbaarheid”
Het is ietwat tragikomisch dat de Staat, dank zij het sanctioneren van de contractbreuk, zichzelf opzadelde met circa 40.000 ex-particulierverzekerden die zij dwong tot aansluiting bij het collectieve systeem. Die kosten haar nu geld! Eerst dacht zij winst te maken, maar de rechter dwong haar op 31 maart 2006 tot het invoeren van de woonlandfactor, die de winst in verlies deed omslaan. Zoals bekend wordt de woonlandfactor verkeerd berekend. Dus er is een kans dat deze verder ten nadele van de staat gaat veranderen.
Over de ‘financiële houdbaarheid’ voor de gedupeerde ex-verzekerden is in Den Haag blijkbaar niet nagedacht. Zij dragen in België via hun belasting bij tot dekking van
circa 75% van de kosten van de basisgezondheidszorg, betalen premies voor aanvullende verzekeringen, remgeld en ook nog ‘bijdragen’ via Nederland!
Nog een ander financieel detail: kan men zich een duurder systeem voorstellen dan ‘bijdragen’ betalen via Nederland? Men denke aan de kosten van het ministerie, CVZ, SVB, de belastingdienst, de inning via pensioenfondsen en de administratieve rompslomp in België. Wellicht is dit stof voor een vraag in de kamer wanneer de zojuist ingediende ‘Nota afslanking Rijksdiensten’ ter sprake komt.
Tot nu toe zijn vele pogingen om met de minister serieus in gesprek te komen vergeefs geweest. Wellicht is dit een gevolg van het feit dat de rammelende toepassingswet heel veel problemen oproept. Men denke aan het keuzerecht, de woonlandfactor, solidariteit, alsook de particuliere contracten – alles het gevolg van een bijzonder slecht doordachte wet. Vanzelfsprekend is de minister door het bestuur in een uitvoerig schrijven met bijlagen op het een en ander geattendeerd.
De Europees-rechtelijke aspecten komen in Amsterdam ook aan de orde: strijdigheid met de vrijheid van migratie en vestiging, onjuiste interpretatie en toepassing van de richtlijn die voorziet in de coördinatie van de sociale verzekeringen – op basis van vrijwilligheid in plaats van dwang (EU richtlijn 1408/71).
Overheid en politiek in Den Haag zullen hun huiswerk over moeten maken. Wellicht kan de uitspraak van de rechter in Amsterdam daarbij helpen.
hits=1= / id=1565=